ماه رمضان کم کم دارد می رود اما مظلوم تر از قبل

رمضان امسال هم مانند رمضان پارسال و رمضان های سال­ های پيشين آمد و يک ماهی با ما ماند و اندک اندک در حال خداحافظی و رفتن است. امروز که اين نوشتار را می نویسم بيست و هشتم ماه مبارک رمضان 1436 برابر با بيست و چهارم تير ماه می­ باشد. رمضان ها می آیند و می روند. تا بوده چنين بوده و ما آن را "گردش ايام" می ناميم. البته گردش ايام می ناميم تا دلمان خوش باشد. واژه درست تر به جای گردش ايام "گذر عمر" است. دقيقا يادم نيست اولين روزه ماه رمضان را کی گرفتم. فکر می­ کنم 5 يا 6 ساله بودم. پدر و مادرم راضی نبودند که روزه بگيرم چون فکر می­ کردند خيلی کوچکم و روزه داری برايم ضرر دارد. به هر حال سماجت کردم و اولين روزه­ ام را گرفتم. بعد به بهانه روز شهادت امام علی (ع) روز ديگری را روزه داشتم. بگذريم ....

در ساليان اخير روزه­ داری در کشور ما کم رنگ تر شده است. اگر کسی در خيابان­ ها، کوچه­ ها، ميدان­ ها، مراکز خريد، واگن­ های مترو گشتی بزند اين سخن مرا حتما تاييد خواهد کرد. تا آن­ جا که به ياد دارم در زمان حکومت پيشين نيز در همين تهران، ماه رمضان اين قدر مظلوم نبود. مظلوميت رمضان همين بس که پير و جوان و خرد و کلان يک بطری آب معدنی در دست دارند و در کوچه ها و خيابان ها سر می­ کشند و قل قل بالا می­ روند. اين جمله که گفته اند روزه داری يک عبادت فردی است کاملا درست است. ولی روزه داری و روزه دار هم حرمت دارد. روزه خواران نيابد حرمت اين ماه و روزه دارانش را بشکنند.

به نظر من علاوه بر اين که ايمان مردم ضعيف شده، روزه خواری و هر فعل حرامی کم کم دارد يک فرهنگ و يک کلاس می­ شود. برخی روزه خواران، خوردن و آشاميدن و سيگار کشيدن را يک کلاس و يا شجاعت می­ دانند. حتی طرف اگر چيزی برای خوردن و آشاميدن نداشته باشد، سيگاری را روشن می کند و تند و تند به آن پک می زند تا با زبان بی زبانی بگويد من روزه نیستم. يا آدامسی در دهان انداخته و آن را هی در دهان جا به جا می­ کند. در ساليان نه چندان دور افتخار نهادهای مسئول اين بود که جرم و جنايت در اين ماه کم تر شده است. با اين جمله آدمی ناخودآگاه  از خود سوال می­ کرد مگر جنایت­کاران هم روزه می گيرند که آمار جنایت کم شده است؟ شاید همين جمله به جای اثر مثبت بار منفی داشت.

به هر حال جامعه ما به وضعيتی رسیده است که روزه خواری در آن، آن هم در ملا عام نوعی شجاعت و نوعی کلاس شده است. با اين جامعه ديگر نمی توان با روش های نخ نمای قديمی برخورد کرد. کار فرهنگی که متاسفانه جواب نداده است. پس چه بايد کرد؟ جامعه ما به کجا می رود؟ جامعه ای که یکی از مشخصه های آن دينداری بوده به جايي رسیده که روزه خواری در آن به شجاعت و افتخار تعبیر می شود. آیا وقت آن نرسیده که در روش هایمان تجدید نظر کنیم؟