بحران هویت در دانش آموزان

کشور ژاپن پس از جنگ جهانی دوم به کشوری ویران تبدیل شد. تمام زیرساخت‌های این کشور از بین رفت. دو شهر مهم ژاپن بمباران اتمی شد و هزاران نفر کشته شدند. پس از جنگ جهانی ژاپن مجبور به پرداخت غرامت شد. ژاپن دیگر اجازه نداشت ارتش داشته باشد. ژاپنی‌ها دوباره شروع کردند. شروعشان هم از مدارس بود. نسلی را تربیت کردند که دوباره ژاپن را بسازد. این نسل تربیت شد و ژاپن را از نو ساخت.

ما هم انقلاب کردیم. قرار شد ما هم از مدارس شروع کنیم. ولی ما وضع مدارس را به جای بهتر شدن بدتر کردیم. کسی که 22 بهمن 57 به دنیا آمده الآن 38 ساله است. الآن از افراد شاغل در کشور ما کسی نیست که سال 57 هم شاغل بوده باشد. همه آن‌ها بازنشسته شده اند. الآن کشور در دست نسل انقلابی و بعد از انقلابی است. نتیجه کارکرد این نسل هم روشن و مبرهن است. ما دچار شعار زدگی شده‌ایم. اگر از ما دعوت به سخنرانی کنند می‌رویم و بهترین سخنرانی را انجام می‌دهیم ولی وقتی پای عمل به میان بیاید پایمان می‌لنگد. آقایی آمد و ادعای اداره جهان را داشت. ولی این آقا چند تا خشت و آجری را هم که سالم مانده بود ویران کرد. مدارس ما الآن فشل شده اند. معلمان در هزارتوی مشکلات خودشان دست و پنجه نرم می‌کنند دیگر فرصت تربیت نسل جدید را ندارند. اکثر مدارس پولی شده است. دانش آموزان به جای آموختن علم و دانش به نسلی عقده‌ای تبدیل شده اند. در هر خانواده‌ای دعوای تهیه پول و پرداخت شهریه وجود دارد. وقتی نام دانش آموزی به خاطر عدم پرداخت شهریه در صف خوانده می‌شود و مورد تمسخر دیگر دانش آموزان قرار می‌گیرد یا هر روز توسط مدیر و معاونان به دفتر فراخوانده می‌شود این دانش آموز دیگر چگونه می‌تواند هویت پیدا کند، چگونه می تواند درس بخواند و فردا برای کشورش مفید باشد و کار کند.