برای نجات کشور وحدت عملی لازم است

حدود 39 سال و اندی از پیروزی انقلاب می‌گذرد. بهمن ماه که بیاید انقلاب 40 ساله خواهد شد. انقلابی که با وحدت و و یک پارچگی همه انقلابیون به پیروزی رسید. از همان روزهای پیروزی انقلاب و حتی پیش از پیروزی انقلاب یکی از شعارهای مردم انقلابی و رهبران انقلاب و در راس آن‌ها امام راحل، وحدت کلمه بود. هنوز این سخنان گهربار امام از یادمان نرفته که فرمود:

" ما باید از همۀ طبقات ملت تشکر کنیم که این پیروزی تا این جا به واسطۀ وحدت کلمه‏‎ ‎‏بوده است. وحدت کلمۀ مسلمین،‏‎ ‎‏وحدت دانشگاه و مدرسۀ علمیه، وحدت طبقۀ روحانی و جناح‌های سیاسی. باید همه این‏‎ ‎‏رمز را بفهمیم که وحدت کلمه رمز پیروزی است و این رمز پیروزی را از دست ندهیم و‏‎ ‎‏ـ خدای نخواسته ـ شیاطین بین صفوف شما تفرقه نیندازند."

در جنگ 8 ساله تحمیلی هم این وحدت مسئولان و مردم بود که باعث شد مقابل ارتش بعثی و قدرت‌های خارجی کمک کننده به صدام بایستیم. اگر این وحدت نبود دیری نمی پایید که نیروهای متجاوز عراقی شهر به شهر پیش می آمدند و در نهایت تهران را متصرف و انقلاب نوپای ما را شکست می‌دادند. ولی وحدت مردم، مسئولان و نظامیان این خیال قدرت‌های متجاوز را نقش بر آب کرد.

ما علاوه بر وحدت میان ایرانی‌ها منادی وحدت میان مسلمانان و مستضعفان جهان بودیم. در همان سال‌های اولیه انقلاب هفته وحدت میان شیعه و سنی توسط مرحوم منتظری پیشنهاد شد. سمینارها و همایش‌هایی برگزار و هر ساله میهمانان زیادی از اقصی نقاط کشور وهای اسلامی به ایران دعوت شدند. این همایش‌ها هنوز هم ادامه دارد و همه ساله در هفته وحدت برگزار می‌شود.

جنگ تمام شد. گر چه هزاران نفر از بهترین فرزندان انی کشور شهید و هزاران نفر دیگر زخمی و معلول شدند و ساختمان‌های شهری، تاسیسات و کارخانه‌های زیادی در شهرهای مرزی و مرکزی ایران تخریب شدند ولی دشمن نتوانست وجبی از خاک ایران را در اختیار بگیرد. جنگ تمام شد و زمان سازندگی فرا رسید. دلمان می‌خواست در ادامه، همه چیز خوب پیش برود. دلمان می‌خواست در عین چند صدایی و تفاوت دیدگاه، وحدت در حرف و عمل ادامه داشته باشد. ولی متاسفانه تفرقه و جدایی روز به روز بیش‌تر شد.

هر روز اختلاف میان مسئولان زیادتر و زیادتر شد. جناح‌های مختلف سیاسی در زبان و قلم به هم‌دیگر حمله کردند. کار از انتقاد گذشت و تخریب‌ها شروع و روز به روز بیش‌تر شد. اختلاف‌ها زیادتر شد تا جایی که دشمن نیز بیکار ننشست و از این اختلاف‌ها بهره برداری کرد. با پیشرفت فن آوری، امکانات و ابزار تخریب هم بیش‌تر و متنوع‌تر شد. علیرغم شعار وحدت عملا وحدتی باقی نماند. هر قدر اختلاف‌ها بیش‌تر و تخریب‌ها شدیدتر شد مشکلات بیش‌تری رخ نمود. بنا برای ون مردمی که روزی حامی بلامنازع مسئولان بودند و در طول جنگ 8 ساله از هر کمکی دریغ نمی‌کردند و حتی جوانان عزیزشان را به جبهه می‌فرستادند از مسئولان رویگردان شدند. اعتمادها از بین رفت. به گونه‌ای که اگر مسئولی می‌گفت امروز هوا آلوده است از خودروی شخصی کم‌تر استفاده کنید آن روز خودروی بیش‌تری به خیابان‌ها می‌آمد. اگر مسئولی می‌گفت آب کم است صرفه جویی کنید گوش کسی بدهکار نبود. مصرف آب، برق، بنزین و .... هر روز فزونی گرفت و رکوردها هر روز شکسته شد. مردم هر روز بی‌اعتمادتر و مشکلات هر روز بیش‌تر شد. هنوز شعار وحدت از زبان مسئولان جاری بود ولی در عمل چیزی به نام وحدت وجود نداشت. در این میان عده ای فرصت طلب هم در نهادها، سازمان‌ها، بانک‌ها و شرکت‌ها  نفوذ کرده و از این تفرقه لحافی برای خود دوختند و تا می‌توانستند بردند و خوردند. اختلاس‌های میلیونی کم کم میلیاردی شد و خاوری‌ها و زنجانی‌ها هر روز در گوشه ای از کشور رخ نمودند و مردم همه این‌ها را از چشم مسئولان می‌دیدند.

در این میان قدرت‌های جهانی و در راس آن‌ها آمریکا از فرصت استفاده کردند و با سوء استفاده از چند دستگی مردم و مسئولان تحریم‌ها را روز به روز بیش‌تر کردند و بر مشکلات افزودند تا اگر توانستند ایران و ایرانی را به خاک سیاه بنشانند.

ولی هنوز دیر نشده است.

دوباره می‌توان وحدت را در عمل برقرار کرد.

 دوباره می‌توان بیرون شدگان دلسوز از چتر انقلاب را وارد دایره کرد.

دوباره می‌توان اعتماد مردم را بازگرداند.

دوباره می‌توان به قول امام وحدت کلمه داشت.

 پس تا دیر نشده شروع کنید. شاید عده‌ای نخواهند این وحدت برقرار شود، آن‌ها را از خود برانید و به مردم معرفی کنید. حیف است کشور و مردم و انقلاب از تفرقه و چند دستگی آسیب بیش‌تری ببینند. به خدا حیف است تا دیر نشده یکی شوید. تخریب‌ها را کنار بگذارید. از مردم و دلسوزان کشور و نظام دلجویی کنید. حیف است این کشور و این ملت در آتش اختلاف بسوزند. اگر وحدت برقرار نشود. اگر مسئولان بر طبل اختلاف بکوبند. اگر جناح‌ها برای به دست گرفتن قدرت لای چرخ مسئولان چوب بگذارند و اگر هر کسی به فکر مقام و منافع خود باشد آن وقت نه از تاک نشان ماند و نه از تاکنشان.

پس هر کس در هر مقام و مسئولیتی باید تلاش و کمک کند.

پس لطفا تلاش، لطفا وحدت، لطفا منافع ملی. اگر این گونه نباشید ملت شما را در پیشگاه الهی نخواهند بخشید.

 به امید آبادانی و پیشرفت ایران عزیز.