خون هيچ ملتی رنگين تر از ملتی دیگر نیست

در برخی سایت ­ها و پايگاه ­های خبری تصاویری از هم ­ميهنان عزیز را دیدم که به جلو سفارت فرانسه رفته و با نثار گل و دست­ نوشته و روشن کردن شمع، به نوعی هم­ دردی خودشان را با فرانسوی ­ها ابراز کرده ­اند. این به خودی خود خوب است. ما انسان­ ها در مرگ هم ­نوعان حتی اگر در کیش و آيين ما نباشند احساس اندوه می­ کنیم و با بازماندگان هم­ دردی می­ نماييم. به ويژه ما ایرانی ­ها در این­گونه مسایل سرآمد ساير ملت ­ها هستیم. ولی در شگفتم از این که همه روزه در عراق، افغانستان، سوريه، لبنان و .... مردمان بی گناه اعم از زن و مرد و پير و جوان توسط تروریست­ها کشته می­ شوند، ولی دريغ از يک شاخه گل، دريغ از يک هم دردی، دريغ از يک شمع و دريغ از يک تسليت کتبی يا شفاهی. مگــر خون  فرانسوی ­ها از خون لبنانی ­ها و سوری ­ها و عراقی ­ها و .... رنگين تر است؟ که در مرگ فرانسوی ­ها دسته­دسته گل و پيام تسلیت و شمع و ... ولی در مرگ شهروندان ديگر کشورها فقط سکوت و ديگر هيچ. مرگ انسان ­ها دل آدم را به درد می آورد و فرقی نمی کند اهل کدام کشور و پيرو چه آيينی باشد. همه انسانند و لايق هم­ دردی. به اميد جهانی عاری از بمب و موشک و تروريسم.

نقی عبدالجوادی دستجردی